Rozdział piąty

No to proszę. Kolejny rozdział przygód, w którym akcja nabiera tempa.

Mam nadzieję, że Wam się spodoba.

Betowała: Vanes - Dziękuję serdecznie :)

– Gdzie byłeś? – spytała, zerkając na chłopaka kątem oka.

Szli wzdłuż brzegu rzeki, wymieniając się co jakiś czas krótkimi uwagami. Happy jakiś czas temu odleciał, wymawiając się głodem i zostawiając ich samych.

Drzewa wokół nich szumiały cichutko, a lekki wiatr owiewał ich twarze. Zachodzące powoli słońce rzucało pomarańczową poświatę, odbijającą się delikatnymi refleksami w tafli wody. Byli blisko domu Natsu, stojącego pod lasem. Chłopak prowadząc dziewczynę, chciał jej pokazać miejsce, w którym lubił przebywać. Tutaj trenował, spacerował, a czasem po prostu siadał na trawie i myślał obserwując nurt wody. To w tym lesie znalazł Happy’ego i właśnie tutaj postanowił przyprowadzić dziewczynę. Wiedział, że dostrzeże urok i niepowtarzalną atmosferę tu panującą. 

Natsu wziął głęboki wdech. Spodziewał się tego pytania, jednak nie wiedział, jak ma na nie odpowiedzieć.

– Myślę, że wiesz. – Patrzył przed siebie, unikając wzroku Lucy. – A jak nie, to powinnaś się domyślać.

– Owszem. Domyślam się. – Próbowała uchwycić jego wzrok, lecz Natsu uparcie wpatrywał się w tylko sobie znany punkt. – Nie wiem tylko, czy moje podejrzenia są słuszne.

– Na pewno. Mądra dziewczyna z ciebie. – Uśmiechnął się i dodał: – Ale nie czas na to. Później, dobrze?

– Dobrze – zgodziła się. – Cieszę się, że już jesteś – odważyła się powiedzieć głośno.

Chłopak przyciągnął ją do siebie, obejmując w pasie i składając krótki pocałunek na czubku głowy.

– Ja też.

Wiadomość o związku Natsu i Lucy dotarła do wszystkich po upływie dwóch dni od powrotu chłopaka. Plotki, spekulacje i żarty były głównym tematem rozmów członków gildii. Tylko kilka osób nie brało w nich udziału, stwierdzając, że to było do przewidzenia.

Natsu i Lucy natomiast nie obnosili się ze swoim związkiem. Trzymanie się za ręce i pocałunki? Nie, to nie wchodziło w grę. Publika nie była im do tego potrzebna. Wśród przyjaciół zachowywali się normalnie, choć jak zauważyli, wszyscy wiedzieli, a gdy ktoś pytał ich o to wprost, nie zaprzeczali. Jednak nie zmienili swojego postępowania, zgodnie twierdząc, że na czułości i poważne rozmowy mogą przeznaczyć czas, gdy będą sami. Nie chodziło im o odizolowanie się od towarzyszy z gildii. Po prostu ich związek był ich sprawą i mimo wsparcia jakie okazali im najbliżsi, chcieli zachować trochę prywatności. Dla Natsu zresztą była to całkowita nowość. Odwzajemnienie uczuć przez Lucy było czynnikiem początkującym zmiany. Miał dość robienia z siebie głupka i idioty za każdym razem. Przyszedł czas, aby wydorośleć. Choć nie robił tego tylko dla siebie a właśnie dla niej. Bo nie chciał, żeby Lucy musiała się za niego wstydzić. No i chciał, tak tylko troszeczkę, ale jednak chciał, żeby inni też zauważyli w nim kogoś innego. Wiedział, że  ciężko będzie mu pozbyć się etykietki błazna i kompletnego kretyna, jednak jakoś nie specjalnie go to martwiło. Postanowił, że skończy z wydurnianiem się i kropka.

– Natsu, idziesz? – spytał Gray, spoglądając na maga, przerywając mu bieg myśli.

Dragneel siedział przy barze, bawiąc się pustym już kubkiem. Odstawił go z głuchym trzaskiem, uśmiechając się pod nosem.

– Jasne. – Wstał przeciągając się. – A gdzie reszta? – spytał rozglądając się. Nie zauważył, jak inni się rozeszli.

– Nie mam pojęcia.

– No nic. Chodźmy już, bo mam zastałe mięśnie. Potrzebna mi porządna walka.

– Tym razem cię rozwalę – rzucił Mag Lodu, jednocześnie ściągając płaszcz i rzucając go na krzesło.

– Chciałbyś. – Ironiczne spojrzenie Smoczego Zabójcy zatrzymało się na twarzy Graya.

Fullbuster uśmiechnął się tylko samymi kącikami ust, dając mu tym do zrozumienia, że ma gdzieś to, co ten myśli. – Poza tym, jakoś nie mam ochoty na głupie rozgrzewki. Rozwalę cię jednym atakiem.

– Marzysz, Natsu.

No cóż, faktycznie, trening nie zakończył się zwycięstwem żadnego z nich. Jak zawsze był remis, a kłótnia, kto był bliższy zwycięstwa, trwała dłużej niż cała walka. Poszli na kompromis dopiero gdy Erza stanowczo ich rozdzieliła, mówiąc, że mistrz chce widzieć wszystkich członków gildii jak najszybciej. Warcząc na siebie i dogryzając jeden drugiemu, szli za nią w kierunku siedziby Fairy Tail. Niby jak zwykle, lecz różnica była ogromna. Zazwyczaj nie kończący dyskusji Natsu, wściekający się o byle drobiazg, tym razem przerzucał się z Grayem wyzwiskami w miarę spokojnie. Spokój ten objawiał się tym, że idąc koło niego ani razu go nie popchnął ani nie uderzył, rozpoczynając tym nową walkę. Po prostu odpowiadał na komentarze bez chęci do bitki. Zapadał zmierzch, co Natsu zauważył dopiero po ostrzegawczym syku Scarlet, że mają w końcu być cicho.

Przekraczając próg gildii od razu dostrzegli zamieszanie w niej panujące. Podniesione głosy Gajeela, Jeta i Laxusa, odbijały  się od kamiennych ścian, tworząc echo i docierały do uszu wszystkich zgromadzonych. Makarov siedział na barze z założonymi rękoma i wodził wzrokiem po tłumie ludzi. Dostrzegając przybyłych odchrząknął znacząco, uciszając wszelkie rozmowy. Natsu rozejrzał się dyskretnie w poszukiwaniu Lucy, a dostrzegając ją koło Levi i Cany, zaczął przepychać się w ich stronę.

– Mam złe wieści. – Głos mistrza spowodował, że Natsu zatrzymał się w pół kroku, całą swoją uwagę skupiając na staruszku. – Gildarts, który jest na misji, przysłał mi list.

Teraz Natsu poczuł, że po kręgosłupie przeszedł mu dreszcz i bezmyślnie, jakby bez udziału woli, krzyknął głośno:

– Co z nim? – pytanie zawisło w powietrzu, a mistrz spojrzał na niego z lekkim żalem w oczach. Dostrzegając ten chwilowy smutek, chłopak zrobił kilka kroków w przód, potrącając stojących mu na drodze ludzi. Jedną z pięści zacisnął mocno, w geście zdenerwowania.

– Nic mu nie jest – uspokoił go Makarov, nie porzucając jednak zmartwionej miny.

– Ale? – dociekał Natsu, czując, że coś się kroi. Nie po to dziadziuś zwołał wszystkich, żeby teraz czytać zwykły list. – Powiedz, co się dzieje! – rozkazał, mając w nosie wszelkie zasady kultury.

– Jest problem. Duży. – Podniósł rękę w uciszającym geście. – Mamy kolejną ciężką robotę do odwalenia.

Wziął głęboki wdech, zastanawiając się jak ma przekazać im wszystko za jednym zamachem. Naprawdę, w tym momencie miał ochotę zrezygnować ze swojego stanowiska, przekazując pałeczkę komuś młodszemu. Laxus, Gildarts, nawet Erza – wszyscy nadawali się na nowego mistrza i pewnie nie mieliby problemu, by żeby przekazać im trudne i zwiastujące kłopoty wiadomości. Po chwili jednak zganił się w duchu za tak infantylne podejście do siebie samego i, wstając na nogi, srogim spojrzeniem omiatając tłum, kontynuował:

– Ale w końcu jesteśmy Fairy Tail! Problemy i kłopoty to nasza specjalność! – Jego słowa zostały zagłuszone przez okrzyki wiwatu wydobywające się ze wszystkich gardeł. Mistrz skrzywił się nieznacznie na taką ilość decybeli, a cienka stróżka potu spłynęła mu po plecach na myśl, że najgorsze dopiero przed nim.

– No więc przechodząc do sedna, chodzi o Acnologię  – wyrzucił z siebie na wydechu, nerwowo przestępując z nogi na nogę. Jego przypuszczenia potwierdziły się. Entuzjazm i radość zniknęły w jednej sekundzie. Przedłużające się milczenie było w tym momencie bardziej uciążliwe niż hałas sprzed chwili.

– Acnologia?! – pisnęła Levy, chwytając Lucy za ramię i ściskając mocno.

Przyjaciółka odwzajemniła gest, jakby bała się, że smok nadleci znikąd lada chwila. Wendy uczepiła się Miry z autentycznym strachem wypisanym na twarzy. Kilka osób szeptało między sobą niedowierzając w to, co usłyszeli.

– Mistrzu, mów, do cholery, co się dzieje! – Erza postanowiła go popędzić, a w ślad za nią rozległy się pytania innych, burząc ciszę i tworząc nerwową atmosferę wśród zebranych.

Natsu tylko stał i patrzył. Przez głowę przeleciało mu tysiąc myśli. Acnologia. Smok zniszczenia i zagłady. Pamiętał, jak jednym atakiem zniszczył wyspę Tenrou. Pamiętał strach i przerażenie. Pamiętał Wielkie Igrzyska Magiczne i smoki, z którymi musieli się zmierzyć. Pamiętał to wszystko, jakby to stało się wczoraj. Uporczywe myśli, że on, Smoczy Zabójca, poległ dwukrotnie. Z Acnologią nie mieli wtedy – podczas testu na maga klasy S – żadnych szans. To pierwsza mistrzyni Mavis ochroniła ich od śmierci. Tak samo w czasie turnieju w Crocus. Co prawda podczas festiwalu w czasie natarcia stawiał opór smokom, ale zdawał sobie sprawę z tego, że nie osiągnął nic. Tylko przypadek, że wrota magiczne zostały zniszczone, a smoki odesłane do swojego wymiaru, sprawił, że wyszedł z tego cało. Że wszyscy wyszli. Gdyby było inaczej, zapewne po kilkunastu godzinach, bądź kilku dniach męczącej walki smoki osiągnęłyby swój cel, niszcząc wszystko i zabijając wszystkich. 

Zacisnął mocno szczękę, a żyłka na jego skroni pulsowała niebezpiecznie. Nie zdawał sobie sprawy, że ze zdenerwowania tupie nogą. 

– Gildarts donosi, że Acnologia niszczy miasta. Umierają setki osób. Nikt nie zna przyczyny, czemu wykazuje ona tak ogromną aktywność, choć zwykle pojawiała się raz na kilkanaście lat. Członkowie Rady mobilizują siły do walki. Zbierają ludzi starając się przewidzieć jej następny cel, by ewakuować mieszkańców. Próbują znaleźć przyczynę tych ataków.

– A co my mamy z tym wspólnego? – odważył się przerwać Laxus.

– Podejrzewam, że Acnologia szuka właśnie nas – odparł na pozór spokojnie Mistrz. – Bo tylko mu po starciu z nią przeżyliśmy.

Kolejna przedłużając się cisza, w której wszyscy trawili usłyszane wcześniej słowa. Niepokój, przerażenie, liczne obawy. Uczucia przelatujące przez serca i dusze magów były łatwe do przewidzenia. Nikt nie starał się nawet udawać entuzjazmu, że czeka ich kolejna przygoda.

– Załatwimy ją raz na zawsze, dziadku  – odezwał się, cichym, spokojnym a jednocześnie brzmiącym jak huk wystrzału pośród panującej ciszy głosem Natsu. – Chce naszych głów? To my ukręcimy temu cholernemu smokowi łeb! – mówił coraz głośniej, rozglądając się po twarzach sąsiadujących z nim osób. – Jesteśmy Fairy Tail i nikt, nawet smok, nie spowoduje, że uciekniemy!

Mistrz przyglądał mu się bez słowa. Wiedział, że chłopak stara się podnieść morale grupy. Skinął potakująco głową. Kto jak kto, ale akurat Natsu zawsze umiał rozładować napięcie, sprawiając, że ludzie ufali mu i podążali jego ścieżką. Dziękował mu za to w duchu, bo choć sam bał się tego, co miało nadejść, miał przeczucie, że Natsu będzie tym, który dokona niemożliwego. Ogromny potencjał, który skrywał, nie został do tej pory ujawniony. Z drugiej jednak strony martwił się o niego. Wciąż był młodym, niedoświadczonym przez życie chłopakiem i naprawdę nie chciał, aby stała mu się jakakolwiek krzywda.

– Damy radę. Wszyscy damy radę. – Smoczy Zabójca uderzył pięścią o dłoń dla podkreślenia efektu. – Zaufaj nam, mistrzu.

– Ufam wam – odparł Makarov. – Musimy dać sobie radę. Po to jest Fairy Tail! Rodzina zawsze będzie się bronić i wspierać. Nie pozwólmy, by przerażenie wzięło górę. Walczmy! Włóżmy w to całych siebie odrzucając lęki i strach! Jesteśmy razem na dobre i złe! A poza tym mamy wsparcie innych. Sabertooh, Blue Pegasus  i reszta przyłączą się, żeby nam pomóc. Pokażmy wszystkim, że zwycięstwo w Turnieju Magicznym nie było tylko na pokaz. Niech wszyscy poznają naszą moc!

Na wieść o sprzymierzeńcach nerwowa atmosfera nieco opadła. Choć delikatne macki strachu w dalszym ciągu krążyły po umysłach magów, wszyscy zgodnym chórem wyrazili aprobatę  by bronić nie tylko niewinnych ludzi, ale także siebie nawzajem.