Rozdział siódmy

Mocno spóźniony rozdział. Wybaczcie.

Betowała: Vanes :*

— Proszę, nie panikujcie! — powtórzył po raz któryś z rzędu mistrz Makarov, chcąc za wszelką cenę uspokoić oszalałą z paniki ludność miasta. Zadanie nie należało do łatwych, bo siła plotki, która powtarzana z ust do ust, całkiem straciła swój prawdziwy sens, była ogromna. Z niedowierzaniem wysłuchiwał historii o kolejnym ataku kilkunastu smoków, potomstwie Acnologi, które podrosło na tyle, że było zdolne do zabijania, a nawet zdradzie Smoczych Zabójców i zawarcie przez nich paktu ze smokami. Każda kolejna wysłuchana opowieść, przerażała go coraz bardziej. Dodatkowo nikt nie chciał słuchać jego wyjaśnień, a rozszalały tłum zgromadzony w gildii domagał się ochrony.

— Nie udzielamy ochrony indywidualnej! Ochronimy wszystkich! — próbował przekrzyczeć  ludzi.

Niestety, słowa nie przynosiły skutku, a mistrz zaczynał tracić cierpliwość. Ostatkiem sił powstrzymywał się, by nie użyć swej magii giganta i rozpędzić to stado. Musiał skupić się na poważnych rzeczach – choć ochrona mieszkańców również taka była – jednak w takich warunkach nie dawał rady. Westchnął zrezygnowany, podejmując kolejną próbę wyjaśnienia obecnej sytuacji.

— Cisza! — rozległ się nagły wrzask a wszyscy posłusznie umilkli i odwrócili się w stronę, z której dochodził. Połyskująca zbroja, czerwone włosy. Erza kroczyła w stronę mistrza, posyłając zgromadzonym nieprzychylne spojrzenia. Zajmując miejsce obok niego, zwróciła się jadowitym tonem do zastygłych w oczekiwaniu ludzi:

— Jeśli chcecie żyć, musicie przestać panikować i zacząć myśleć trzeźwo! — Mistrz spojrzał na nią z lekką obawą w oczach, bo teraz miał wrażenie, że sytuacja uległa pogorszeniu. Westchnął cierpiętniczo, ignorując to zmartwienie, bo w końcu to była Erza. Uwielbiana i szanowana przez mieszkańców, a co za tym idzie ciesząca się szacunkiem i autorytetem. Widząc, że słowa, które kierowała do tłumu, są odbierane ze stoickim spokojem, wyłączył się z dyskusji, zastawiając się, co jeszcze trzeba zrobić przed nadchodzącym starciem.

— Chyba cię pogięło! — wrzasnął Gray do Juvii, gdy ta znów zaczęła snuć plany ich ślubu przed nadchodzącą apokalipsą. Tak długo jak mógł starał się nie komentować jej wizji, jednak słysząc, że planuje wykupić im miejsce na cmentarzu, by zostali pochowaniu w pięknym grobowcu jako młodzi małżonkowie, miał dość.  — Ogarnij się, kobieto, bo zwariować z tobą idzie! — wysyczał wściekle.

— Hę? — spytała nieprzytomnie, mając zasnute mgiełką pożądania oczy. — O co paniczowi chodzi? Przecież to cudowne!

— Serio uważasz, że nasz śmierć będzie cudowna?! Jesteś żałosna! — Odszedł ze wściekłym wyrazem twarzy na bok. I on ma spędzić z nią kilka dni sam na sam? Oszaleje, jak nic.

— Paniczu Gray, Juvia nie chciała. — Deszczowa kobieta chyba zrozumiała, że przesadziła, bo zmieniła ton głosu. — Proszę wybacz mi. Więcej już nic nie powiem.

— Oby — odparł, w dalszym ciągu zniesmaczony. — Mamy misję do wykonania. Skup się! — Posłał  jej gniewne spojrzenie, na co strapiona odwróciła głowę, nie komentując tego w żaden sposób.

Stanęli na wzgórzu, z którego rozciągał się widok na miasteczko, w którym znajdowała się gildia Marmeid Heel. Wymieniając porozumiewawcze spojrzenia, podjęli dalszą wędrówkę, chcąc jak najszybciej spotkać się z Mistrzem. I w tym momencie Graya olśniło.

— Juvia? — spytał, zatrzymując się nagle.

— Tak, paniczu Gray? — Lekko zdziwiona dziwnym zachowaniem maga, również się zatrzymała, patrząc na niego wyczekująco.

— Kto jest mistrzem gildii Marmaid Heel? — wypalił, wkładając ręce w kieszenie płaszcza. — Bo jak teraz o tym pomyślę, to nie przypominam sobie, bym kiedykolwiek go widział lub słyszał o nim cokolwiek.

Juvia zmarszczyła brwi w zamyśleniu.

— Juvia również nic o nim nie wie.

— No to mamy kolejną ciekawostkę do odkrycia — podsumował Fullbuster. Stali chwilę w ciszy, zastanawiając się nad tym, że jakoś nigdy wcześniej nie wpadli na pomysł, by spytać kogoś, kim jest mistrz Marmaid Heel.

— Dowiemy się wkrótce — odezwała się Loxar, dając tym samym delikatną sugestię, że muszą iść dalej.

— Taa… — mruknął tylko Gray, ponawiając przerwany marsz.

— Nie ma mowy! Chyba wszyscy zgłupieliście — odezwał się Natsu, chcąc wyperswadować towarzyszom pomysł jazdy pociągiem. — To szaleństwo! Nigdzie nie jadę. Chcecie, to śmiało, droga wolna. Spotkamy się na miejscu, ja idę pieszo. — Odwrócił się z zamiarem odejścia, jednak silny uścisk przytrzymał go.

— To ty zwariowałeś — stwierdził spokojnie Laxus. — Droga piechotą zajmie nam kilka dni, a przecież sam mówiłeś, że nie mamy czasu do stracenia.

— Trudno. Pobiegnę.

— Idiota — skwitował z ironicznym uśmiechem Gajeel.

— Sam jesteś idiotą! — odpyskował mu Dragnnel, zamierzając dodać parę słów, lecz cichutki kaszel odwrócił jego uwagę, a spojrzenie przeniosło się na Wendy.

— Natsu… — zaczęła nieśmiało, ale Gajeel przerwał jej, mówiąc:

— Troja. — Sugestywne spojrzenie na Ognistego Smoczego Zabójcę trwało kilka sekund nim ten zorientował się o co chodzi.

— Ah. No tak, troja. Wendy. Faktycznie — mamrotał pod nosem, lekko speszony, że zupełnie o niej zapomniał.

— I co? Przyznaj, że jesteś idiotą — wtrącił się Laxus, kierując się na peron.

— Och, zamknij się — wysapał Natsu na ten przytyk. — Zapomniałem, no. Wybacz, Wendy. — Przybrał skruszoną minę, na co dziewczyna się zaśmiała.

— Więcej o mnie nie zapominaj, Natsu — powiedziała ze śmiechem, łapiąc go za dłoń, gdy ten pomagał jej wsiąść do pociągu.

Po znalezieniu wolnego miejsca, Marvell zaczęła po kolei rzucać zaklęcie na trójkę delikatnie już zielonych magów. Ulga na ich twarzach, gdy Troja zaczęła działać, była nad wyraz widoczna. Zadowolona ze swojej pracy usiadła na wprost Gajeela a obok Natsu i zapatrzyła się w widoki za oknem. Nastała wśród nich chwila ciszy, stanowiąca preludium do gorączkowej rozmowy na temat zdobycia umiejętności aktywacji Smoczej Siły.

— Nie wiem, czy mi się uda — wyraziła swą wątpliwość Wendy, przez dłuższy czas tylko przysłuchując się rozmowie kompanów. Zdziwione spojrzenia, jakimi ją obdarzyli, speszyły ją ogromnie. Czuła się taka malutka wśród trójki rosłych towarzyszy, a po chwili poczuła na twarzy wykwitające rumieńce.

— Daj spokój, Wendy — odezwał się Dragneel. — Ty akurat powinnaś mieć z tym najmniej problemów.

— Czemu niby? — Teraz to ona wydawała się zaskoczona tym, co usłyszała. — Przecież nie mam tyle doświadczenia co wy.

— Nie tylko o doświadczenie tu chodzi — wzruszył lekceważąco ramionami Laxus. — Masz spośród nas najlepsze umiejętności w rzucaniu zaklęć i uroków, dodatkowo jesteś bystra i pojętna.

Oszołomiły ją te słowa. Znów się zawstydziła, słysząc takie pochwały na swój temat i to z ust Dreyara.

— To my liczymy na twoją pomoc — dodał Gajeel, przekrzywiając głowę i obserwując ją kątem oka. — Kto inny jak nie ty wytłumaczy nam, co musimy robić?

— No a Sting i Rouge?

— Owszem, mogą nam pomóc, ale większość na pewno będziemy musieli zrobić sami.

Pociąg kołysząc się miarowo, zatrzymywał się co jakiś czas na stacji, przybliżając ich coraz bardziej do celu podróży. Wendy, która użyła sporej ilości magii na towarzyszach, usnęła z głową odchyloną na oparciu. Laxus ściągnął z siebie płaszcz, by ją przykryć, a Gajeel spojrzał sugestywnie na Salamandra, chcąc rozpocząć temat, który od dawna nie dawał mu spokoju, ten jednak uporczywie unikał jego wzroku. Rozmyślał o Lucy. Wiedział, że nie zachował się odpowiednio, znikając bez słowa, ale nie potrafił inaczej. Choć dziewczyna była mądra i inteligentna, to wolał nie ryzykować gradu trudnych pytach i widoku smutku w jej oczach. Porozmawiają po tym całym zamieszaniu. Zrozumie go, na pewno. Musi.

— Hej, Lucy! — zawołała Erza, idąc w jej stronę. — Gdzie Natsu?

— Nie mam pojęcia — wzruszyła ramionami. — A coś się stało? — Starała się zabrzmieć naturalnie, choć wiedziała, że to może być trudne w rozmowie ze Scarlet. — Jak go znajdę, to powiem mu, że go szukałaś, dobrze?

— Świetnie. Dobra, to ja lecę się szykować. Do zobaczenia. — Odeszła szybkim krokiem a Lucy odetchnęła z ulgą. Sama nie wiedziała, gdzie jest chłopak, ale jeśli zniknął razem z resztą Smoczych Zabójców, musiał mieć ku temu dobry powód. Tylko dlaczego znów nic jej nie powiedział? Potrząsnęła głową, chcąc uwolnić się od uporczywych myśli i skupić na zadaniu. W końcu na jej barkach – jak i wszystkich z Fairy Tail – spoczywał ciężar odpowiedzialności zdobycia sojuszników i rozprawienia się z Acnologią. Nadszedł czas, by mimo strachu i obaw pokazać swoją siłę i determinację, ochraniając ukochany kraj i zamieszkujących go ludzi.