Rozdział ósmy

No to zapraszam na kolejny rozdzialik xD. Tak wiem, wiem, że piszę i publikuję rzadko, a wy macie prawo mnie za to nienawidzić. Mam nadzieję, że z czasem będzie coraz lepiej :).
Na prośbę jednej z czytelniczek wyłączyłam weryfikację obrazkową przy komentarzach. I miło by mi było gdyby kilka się pojawiło, liczę na Was! <3

Rozdział 8

Betowała: Oczywiście niezastąpiona Vanes :*

— Mistrzu! — krzyczała Levy, przepychając się między stojącymi jej na drodze magami. Każdy z nich odwracał za nią głowę, ciekawy co jest powodem jej dziwnego zachowania.

— Mistrzu! — ponownie krzyknęła, tym razem zwracając na siebie uwagę Makarova. — Znalazłam coś!

Oczy mistrza rozszerzyły się gwałtownie po usłyszeniu tej nowiny. Zmęczona i poszarzała przez wiele trosk twarz odzyskała swoje kolory, a w oczach pojawiła się nikła iskierka nadziei.

— Do gabinetu! — rozkazał i ruszył przodem.

            Gdy tylko weszli do obszernego pokoju, służącemu mistrzowi Fairy Tail za biuro,  podekscytowana Levy czekała, aż dostanie pozwolenie, by zacząć opowiadać.

— Co znalazłaś? — spytał lekko drżącym głosem, jakby obawiał się rozczarowania.

            Dziewczyna wyciągnęła z przepastnej torby książkę i położyła ją na blacie. Po zerknięciu na okładkę, mistrz zamyślił się nieco, jednak zaraz bieg myśli przerwała mu Levy, mówiąc:

— W starej baśni znalazłam porzekadło, które naprowadziło mnie na trop. A większość odpowiedzi jest tutaj. — Wskazała palcem książkę przed sobą.

— Jakie porzekadło?

— „Człowiek strony zmienia, smok się opiera, kraj umiera. Człowiek zabiera, smok łamie, kraj zostaje”.

— Ale co to znaczy? — zaintrygowany mistrz wstał, przyglądając się jej badawczo.

— Jeszcze nie wiem. — Rozczarowanie malujące się na twarzy staruszka, było tak widoczne, że Levy zrobiło się przykro. Spuściła smętnie głowę. Sama była na siebie zła, że jak na razie nie potrafiła rozgryźć tej zagadki. — Ale jest coś jeszcze mistrzu — dodała, podnosząc wzrok.

— Co takiego?

— Ta zagadka doprowadziła mnie do tej właśnie książki. — Chwyciła opasły tom i otwarła na pierwszej stronie.

            Oboje pochylili się nad widniejącym tam rysunkiem. Przedstawiał okrąg, podzielony na dwanaście równych części. W każdej z nich znajdowały się małe, zapisane najpewniej starożytnym pismem, znaki. Przy każdym znaku były małe kropki, zapewne oznaczające kolejność, od pierwszego do dwunastego.

— Co te symbole oznaczają? — Mistrz chwycił księgę, by dokładniej przyjrzeć się dziwnemu okręgowi. Przekręcał ją w rękach, patrząc pod różnymi kątami, jednak mimo starań, nie dostrzegł nic, co mogłoby dać mu odpowiedź.

— Niektóre znaki udało mi się rozszyfrować. Jednak nawet to nic mi nie mówi i nie jestem pewna, czy akurat ten obrazek może pomóc w walce.

— A co znaczą te, które odszyfrowałaś?

Levy delikatnie odebrała mu książkę z rąk i, kładąc ją z powrotem na blacie, zaczęła wskazywać palcem i mówić:

— Ten tutaj — pokazała znak u góry po prawej stronie, nad okręgiem — oznacza Słońce, a ten — wskazała symbol po lewej — Księżyc.

— Słońce i księżyc?

—Tak. Ten tutaj — palec przesunął się na pierwszy w kolejności znak w okręgu — oznacza Smoka. Trzeci to Królik, a szósty to Wół. Jedenasty zaś to Szczur. Oprócz tych, nie znam znaczenia reszty. — Rozłożyła bezradnie ręce.

— Levy, dziękuję, że mi to pokazałaś. Jeśli możesz, pracuj dalej, a jak tylko coś znajdziesz, powiadom mnie o tym, dobrze?

— Dobrze, mistrzu. Będę cię informować na bieżąco. — Zabrała księgę i schowała ją do torby, po czym uśmiechnęła się delikatnie i wyszła z pokoju.

            Mistrz Makarov siedział dłuższy czas bez ruchu. Ten wierszyk, bądź zagadka, coś mu przypominały. Miał wrażenie, że gdzieś już to słyszał, ale nie potrafił sobie przypomnieć gdzie. Zaczął chodzić w kółko po gabinecie, intensywnie myśląc i próbując poukładać usłyszane informacje. Smok, Królik, Wół i Szczur oraz Słońce i Księżyc  – jak na razie nie wiedział, czy ma to coś wspólnego z Acnologią, ale wolał trzymać rękę na pulsie. Nigdy nie wiadomo, co może kryć się w starożytnych podaniach i legendach. Potrząsnął głową, chcąc odgonić zbliżający się ból głowy. Zamyślony wpatrywał się w okno.

 ***

— Sting, do cholery, opanuj się! — warknął Rufus, mając dość patrzenia jak on i Rouge zakasują rękawy i szykują się do bójki. Obrzucił spojrzeniem Natsu i Gajeela trzymanych w stalowym uścisku przez Laxusa.

— Laxus, dupku, puszczaj mnie! — darł się Dragneel, próbując wyswobodzić się z uchwytu. — Rozwalę go w pięć sekund!

— Mnie też puść, cholera! — krzyczał Gajeel, również nie mogący się wyrwać. — Rouge, śmieciu! Stawaj do walki!

— Dajcie spokój, chłopaki. Panie Natsu, panie Gajeel, proszę! — Wendy bezskutecznie próbowała przekonać ich do zmiany planów. Przecież mieli współpracować, próbując nauczyć się Magii Smoczych Zabójców, a nie bezsensownie się tłuc.

— No dalej, Natsu, chodź! — Sting, który też gotował się do walki, nie zauważył, że ktoś stanął mu za plecami. — Czyżbyś… — Silny cios w głowę nie pozwolił mu dokończyć, gdy Minerwa, tracąc cierpliwość, postanowiła go uciszyć.

— Zamknąć się, wszyscy! — warknęła złowrogo, cichym i przesyconym jadem głosem. Wszyscy jak na komendę znieruchomieli, przestraszeni jej wściekłym wyrazem twarzy. Laxus, którego chyba w ogóle nie obeszło jej wejście, popchnął Natsu i Gajeela do przodu, puszczając ich.

— No nareszcie — odezwał się Dreyer, lustrując wszystkich zebranych spojrzeniem. — W końcu możemy wyjaśnić, po co przybyliśmy.

— Wejdźmy do środka. — Minerwa odwróciła się na pięcie, dając pozostałym znać, że mają pójść za nią.

            Gdy wszyscy zajęli już miejsca przy wskazanym przez dziewczynę stole, zaległa cisza. Natsu i Sting mierzyli się spojrzeniami, Gajeel i Rouge wyglądali na znudzonych, Wendy była pobladła ze strachu, gdy otaczało ją tylu magów Sabertooth, a Laxus oparł głowę na ręce i przypatrywał się wszystkiemu z obojętną miną.

— To teraz powiedzcie, co was sprowadza w nasze skromne progi. — Minerwa przerwała ciszę i jednocześnie skinęła na jakiegoś maga, by podał gościom napoje.

— Pewnie słyszeliście o wzmożonej aktywności Acnologii? — spytał Gajeel, obserwując reakcje magów. Wszyscy zgodnie kiwnęli głowami, jednocześnie prostując się na miejscach. Biła od nich powaga, bo wiedzieli, że z tym smokiem nie ma żartów. Poza tym wciąż pamiętali, że podczas Wielkich Igrzysk Magicznych, gdy zostali zaatakowani, nikomu nie udało się w pełni pokonać smoków. — Prawdopodobnie jego celem jesteśmy my. Ci, którzy przeżyli jego atak na wyspie Tenrou.

            Po krótkiej chwili ciszy, w czasie której każdy z magów przetrawiał usłyszaną informację, odezwał się Rouge:

— Czyli że co? Chcecie z nim walczyć?

— Jasne! Rozwalimy go! — wydarł się Natsu, odrywając w końcu spojrzenie od Stinga.  Najprawdopodobniej tylko takie słowa jak „walka” powodowały, że wziął udział w dyskusji. — A wy nam w tym pomożecie! — zatoczył dłonią łuk, wskazując wszystkich ludzi z gildii Sabertooth, na co niektórzy niebiorący udziału w tej wymianie zdań, zaczęli ciekawie nasłuchiwać.

— Siadaj, idioto! — warknął Laxus, szarpiąc go za szalik, by usiadł. — Nie odwalaj cyrku, Natsu!

— Niby jak mamy wam pomóc? — spytał Sting.

— Chcieliśmy prosić was, żebyście pokazali nam, jak aktywować Smoczą Magię. — Wendy, która do tej pory była cicho, odważyła się w końcu odezwać. — Ta siła jest nam potrzebna, a wy potraficie jej używać.

— Smoczą Magię? — Minerwa nie wyglądała na zdziwioną. — Tak, to jest dobry pomysł. Sting i Rouge, pomożecie im.

Polecenie kobiety wywołało ulgę na twarzach przyjaciół z Fairy Tail oraz chytre uśmiechy na obliczach Bliźniaczych Zabójców Smoków.

— No, no. — Sting wstał, wyraźnie z czegoś ucieszony. — Akurat tego się nie spodziewałem.

— Czego niby? — Laxus nie spuszczał z niego wzroku.

— Tego, że najsilniejsi magowie we Fiore poproszą o pomoc tych, których pokonali na festiwalu. Ale to dobrze, dobrze… Myślę, że ja i Rouge też na tym skorzystamy.

— Skorzystasz z tego, że obiję ci gębę i wylądujesz w szpitalu, ciołku. — Gajeel, który dosyć miał siedzenia i gadania, zacisnął pięści. Wkurzało go to, że muszą uczyć się od tych idiotów, no ale nie mieli wyjścia. Ze wszystkich Smoczych Zabójców właśnie ta dwójka mogła im pomóc.

— Ale to nie wszystko — Wendy znów przerwała nadchodzącą dyskusję.

— Nie? W takim razie, co jeszcze macie do powiedzenia? — Rufus, który do tej pory tylko się przysłuchiwał, ciekawie odwrócił się w stronę małej dziewczynki. — O co chodzi?

— Chcielibyśmy, by wasza gildia przyłączyła się do nas i do pozostałych, gdyby doszło do starcia.

            Uśmiechy aprobaty, które zobaczyła po tych słowach, powiedziały jej, że udało im się zdobyć silnych sojuszników.

*** 

— Jak myślisz? — Erza odwróciła się tyłem, lustrując uważnym spojrzeniem okolicę. — Przybędą?

Mirajine również rozglądała się dookoła, szukając w oddali zbliżających się sylwetek dwójki magów z niezależnej gildii.

— Mam nadzieję.

Czekały już od kilku godzin i były zmęczone. Ogarniała je frustracja, że Jellal i Meredy mogą się nie zjawić, bo nadchodząca bitwa jak na razie nie przedstawiała się dla świata magów korzystnie. Musieli zdobyć tylu sojuszników, ilu to tylko możliwe, a czekanie w niepewności nie było łatwe. W końcu po kolejnych kilkunastu długich minutach Mira zawołała:

— Erza! Spójrz na niebo! — Gdy Scarlet posłusznie podniosła głowę, zobaczyła krążącego na niebie gołębia. Uśmiechnęła się szeroko, bo od razu wiedziała, że to znak od nich. Nadzieja na powrót wstąpiła w jej serce, gdy tylko poczuła, że już za moment, za parę chwil ujrzy swojego przyjaciela. Wyciągnęła dłoń, a wtedy ptak podfrunął i usiadł na niej, unosząc nóżkę z przywiązanym liścikiem. Odfrunął, gdy tylko go odczepiła.

— „Skały na północy. Czekamy.” — przeczytała na głos, po czym zerknęła przez ramię na uśmiechniętą Strauss. — Idziemy?

— Jasne. Prowadź.

 ***

Tymczasem Lucy  i Levy siedziały w bibliotece, próbując odczytać znaki ze starożytnego okręgu znalezionego w książce. Tuż obok nich znajdował się Holorgium, którego Heartfilia  poprosiła o pomoc w poszukiwaniach. Uciekający czas, kolejne doniesienia o zabitych w atakach Acnologii i ciągły brak jakichkolwiek przydatnych informacji, sprawiał, że obie wkładały podwójny wysiłek w rozgryzienie tej zagadki. Lecz wciąż bez efektu. Nie poddawały się jednak, uparcie przeszukując kolejne tomy i wymieniając się tym, co odszukały. Do tej pory żadna z nich nie wpadła na pomysł, co może oznaczać dziwna rymowanka. Choć Lucy miała wrażenie, że to ona jest kluczem do całej reszty, to niemożność jej rozwiązania utrudniała całą resztę.

— Matko, mam dość! — Zmęczony Mag Gwiezdnych Duchów oparł głowę na blacie biurka, przymykając oczy. Dziewczyna czuła, jak powoli odpływa w krainę snu. Nie przejmowała się niewygodą, marzyła tylko o tym, żeby odpocząć. „Człowiek strony zmienia…” zaczęła w myślach po raz setny przypominać sobie zagadkę. „… smok się opiera…”. Słowa widniały jej przed oczami, ilekroć próbowała się zrelaksować, przypominając o swoim istnieniu, brzęcząc w jej umyśle złowrogo. „Smok, Szczur, Wół, Królik”.

— Smok, szczur, królik, wół… — zaczęła bezmyślnie mamrotać pod nosem. — Człowiek, smok, kraj…

— Lucy, idź odpocząć. — Levy, spojrzała na nią zza szybkoczytających okularów. — Prześpij się, dobra?

— Nie, nic mi nie jest — zaprotestowała gwałtownie, podrywając się do siadu i machając energicznie rękoma. Niechcący zahaczyła o księgę nad którą wraz z Levy łamały sobie głowę i zrzuciła ją ze stołu. — Cholera! — zaklęła głośno, podnosząc się. Podniosła ją i zauważyła, że w rogu okładki w skutek upadku lekko się rozdarła. Przyciskała krawędź kartki kciukiem, chcąc go wyprostować, jednak to nic nie dało. Zrezygnowana położyła ją z powrotem, licząc, że nikt nie zwróci jej uwagi, że uszkodziła zapewne bezcenną książkę. Levy przyjrzała się badawczo stronie, a potem zdumiona chwyciła odchylający się skrawek i zdecydowanym ruchem szarpnęła. Lucy w tym momencie pobladła.

— Levy, nie! Matko, mistrz nas zabije! — Spanikowana chciała zabrać tom, bo Levy chyba z przemęczenia zaczynała robić dziwne rzeczy. Przecież ona zawsze dbała o słowo pisane jak nikt inny, a teraz tak po prostu podarła okładkę?! To nie mieściło się jej głowie.

— Lucy — szept koleżanki zatrzymał ją w miejscu. — Znalazłaś odpowiedzi. — Wskazała na zapisaną kartę ukrytą pod okładką. — Teraz już wszystko będziemy wiedzieć. — Pokazała Lucy identyczny jak wcześniej widziały okrąg, z tym że ten był mocno wyblakły, a niezrozumiałe znaki zastąpione były małymi rysunkami. Oczy dziewczyn rozbłysły, a zmęczenie minęło jak ręką odjął.

— Musimy pokazać to mistrzowi — odezwała się cichym głosem Levy. — Musimy!

— Tak. Chodźmy, szybko!